De Complotagnost : Een Apodictische Verhandeling

De Complotagnost : de mate van waarheid; toepasbaarheid, van een theorie of een veronderstelde wetmatigheid bestaat daarin tot in hoeverre die bevestigd wordt in de praktijk

— een propositie die de eigen negatie impliceert is noodzakelijkerwijs foutief – een propositie geïmpliceerd door de eigen negatie is noodzakelijkerwijs correct —

Voor een complot- of samenzwerings-theorie geldt hetzelfde als voor elke, om het even welke, theorie; het is als een argument: van behoorlijk sterk tot uiterst zwak; van zeer aannemelijk tot hoogst onwaarschijnlijk; van sluitend tot onsamenhangend, en wordt mede bepaald door de elementen waar een theorie uit bestaat, plus causaliteit: tot in hoeverre is er een oorzakelijk verband aan te tonen of aannemelijk te maken of, op z’n minst, redelijkerwijs te veronderstellen.

Hoe dan ook, dat complotten bestaan; een realiteit zijn, is wel duidelijk, hoe willen we anders sociale misstanden als bijvoorbeeld georganiseerde misdaad verklaren?

Justitie, veiligheidsdiensten, politie etc. zijn derhalve de facto complotdenkers, hoe willen ze anders georganiseerde misdaad inzichtelijk krijgen om in te staat te zijn het te kunnen aanpakken en bestrijden?

– In argumentvorm :

Als het waar is dat complotten/samenzweringen niet bestaan – slechts of enkel ‘waandenkbeelden’ en ‘verzinsels’ van ‘complotgekkies’ en ‘wappies’ zijn – zoals wel wordt beweerd – dan is het ook waar dat de talloze vormen van georganiseerde misdaad niet bestaan. Echter, georganiseerde misdaad bestaat. Ergo: complotten/samenzweringen bestaan, en de theorieën daaromtrent geldig. Die discussie hoeven we dus niet te voeren.

Een complot of samenzwering wordt over het algemeen omschreven als ’twee of meer personen die (de intentie hebben) middels malversatie een onrechtmatige daad (te) plegen ten koste van anderen met één of ander (persoonlijk of gezamenlijk) voordeel als doel’.

Het struikelblok is in deze niet zozeer het begrip ‘complot’, eerder, en bovenal, het begrip ’theorie’.

Er zijn mensen die denken dat ’theorie’ iets-in-het-wilde-weg-roepen betekent, dat is echter iets anders. Een daadwerkelijke theorie is een uitleg van bepaalde verschijnselen die wordt ondersteund door een verzameling feiten en die gelijksoortige ondersteunende theorieën verenigen als argumentatie-theorie, cel-theorie, zwaartekracht-theorie, evolutie-theorie, ‘sommige-mensen-zijn-te-dom-om-voor-de-duvel-te-dansen-theorie’

enzovoort.

– Theorie

. een voorgestelde verklaring (van iets) waarvan de status nog conjecturaal is (in tegenstelling tot gevestigde proposities die worden beschouwd als het melden van vastgestelde feiten)

. een coherente groep van algemeen aanvaarde stellingen die wordt gebruikt als verklaring voor een klasse van verschijnselen

Een theorie zonder concreet bewijs ter ondersteuning ervan blijft dus ‘slechts’ een ’theorie’; een hypothese.

Echter, zodra een tastbaar bewijsstuk, hoe minimaal dan ook, ter ondersteuning van een theorie wordt verstrekt, dan wordt de theorie tot een mogelijkheid, en naarmate er meer en meer bewijs ter ondersteuning van een theorie wordt verzameld, hoe waarschijnlijker de theorie wordt – tot aan het punt waar het dwaas zou zijn het verzamelde bewijs te ontkennen, zelfs crimineel om het verzamelde bewijs achter te houden.

In deze is een theorie dus niet “Hé, ik heb wat willekeurige gedachten over dit en dat”, integendeel, het is ’t tegenovergestelde. Een theorie is in deze een compilatie van alle (beschikbare) gegevens (in verwijzing naar een gegeven) en wanneer we convergerende lijnen van (wetenschappelijk) denken kunnen toepassen, fuseren ze tot een werkbare theorie.

Een nieuw te vormen theorie kan derhalve niet in strijd zijn met direct-gerelateerde, reeds toepasbare, theorieën.
Daarom verklaart ‘de wetenschap’ een onderbouwde theorie nooit als waar, maar als ‘voorlopig waar’; ‘provisionally true’, omdat de (oprechte) wetenschap beseft dat mede aan de hand van verder onderzoek en daarmee voortschrijdend inzicht, een theorie, hoe degelijk onderbouwd dan ook, te allen tijden onderhevig is aan modificatie.De wetenschap verzint geen feiten (dat schijnt het métier van ideologieën te zijn), de wetenschap onderzoekt feiten.

Theorieën kunnen derhalve veranderen, aangepast worden, of de manier waarop ze geïnterpreteerd worden kan veranderen – de feiten echter, veranderen niet, die zijn, gezien hun aard, onveranderbaar, gelijk logica.

https://vriendenplek.nl/read-blog/974_wat-is-logica

– Samengevat

Mensen beseffen heel goed dat dingen niet vanzelf gebeuren. Dingen gebeuren omdat mensen dingen doen. Als mensen niet zouden handelen, zou er niets gebeuren, behalve de natuur. Dus daar waar de menselijke hand bij betrokken is, gebeuren dingen op één van twee manieren: per ongeluk (onbedoeld) of expres (opzettelijk). Er zijn geen andere opties.

‘Complotdenken’ is derhalve niet per definitie ‘onzin’ – zoals het vaak wordt afgedaan – eerder een logisch gevolg of op z’n minst een geval van ‘rekening houden met’; ‘niet uitsluiten dat’, in de zoektocht naar een verklaring voor iets ‘verdachts’ omdat over het algemeen wel begrepen wordt dat zowel daden als misdaden die planning en organisatie behoeven niet toevallig, per ongeluk of uit zichzelf plaatsvinden; het zijn immers bewuste acties, geen onbewuste handelingen of natuurlijke verschijnselen.

– Ter OverwegingDe begrippen ‘samenzwering’ en ‘complot’ zijn meerduidig en hun waarde niet ‘gebeiteld in steen’, d.w.z., alsof ze maar één betekenis zouden hebben.

Surprise parties, vreemd gaan, flash mobs, bedrijfsplannen, strategieën enzovoort, zijn (technisch) ook samenzweringen of (het smeden van) ‘complotten’ – het is maar net welke waarde/aard je de termen wil toedichten (denotatie/connotatie) en bovenal welke intentie er aan ten grondslag ligt. De progressie, de manifestatie, en het bedoelde gevolg van een gevoerd beleid verraadt derhalve, op voorhand, de intentie en bedoelde uitkomst.

– De Complotagnost

Puur rudimentair-analytisch gezien is het niet eens nodig, zelfs overbodig, om te veronderstellen dat er geo-politiek of anderzins sprake zou zijn van flagrante incompetentie of kwade opzet. Daarmee is de veronderstelde complotdenker effectief een complotagnost want neemt in die zin geen stelling (in) en doet slechts waarnemingen stevig geworteld in de dagelijkse realiteit aan de hand van het beschikbare empirisch bewijs: patroonherkenning bijvoorbeeld.

De complotagnost hoeft namelijk alleen maar te kijken naar de effecten van om het even welk gevoerd beleid om -volledig zelfstandig- te kunnen waarnemen of een gevoerde strategie maatschappelijk positief, neutraal of negatief aan het uitpakken is, en – gemeten aan de hand van eerdere soortgelijke ervaringen – dientengevolge kan voorzien welke kant het op zal gaan; hoe het zal gaan uitpakken.

Immers, wanneer zich iets altijd op eenzelfde wijze voordoet met een soortgelijke uitkomst, dan is er sprake van een vastgesteld feit – of een feit dan natuurlijk of gemanipuleerd van aard is, wordt bepaald door wetmatigheden die van kracht zijn en of de menselijke hand daar wel of niet een rol in heeft.

– Het Axioma

Wanneer iets 1 keer gebeurt, dan is het uitzonderlijk
Wanneer iets 2 keer gebeurt, dan is het ’toevallig’
Wanneer iets 3 keer gebeurt, dan is het een patroon
Wanneer iets 4 keer gebeurt, dan is het structureel
Wanneer iets 5 keer, en vaker, gebeurt, dan is het vaststaand

Wanneer iets altijd op eenzelfde wijze gebeurt, met een soortgelijke uitkomst

dan is het een wetmatigheid, een vastgesteld, onontkoombaar, feit.

— beweringen zonder onderbouwing zijn als meningen zonder substantie, c.q., de mate van waarheid; toepasbaarheid, van een theorie of een veronderstelde wetmatigheid bestaat derhalve daarin tot in hoeverre die bevestigd wordt in de praktijk, aan de hand van empirisch bewijs —