“Van Horen Zeggen”

– ongeverifieerde, niet-officiële, informatie die is opgedaan; verkregen van een ander; geen deel van de directe kennis; niet rechtstreeks van de bron; tweedehands info (op z’n best): hij zei, dat zij zei, dat een ander zei; anekdotisch bewijs, enz.

Voor het grootste deel van de tijd dat mens op Aarde is moesten ze fysiek aanwezig zijn om iets waar te nemen. Verhalen verteld bij kampvuren creëerden beelden ter illustratie, sommige iets meer gefantaseerd dan anderen, verder was de vroegere mens redelijk stevig geworteld in de realiteit als geïnterpreteerd door de eigen zintuigen.

Naarmate de schilderkunst zich ontwikkelde, en belangrijker nog, naarmate de fotografie zich ontwikkelde; eerst nog statisch, daarna bewegend, konden mensen worden blootgesteld aan beelden van dingen die ze zelf niet hadden gezien. Tegenwoordig worden we zelfs blootgesteld aan beelden van dingen die opzettelijke vervalsingen zijn.

Het bewuste deel van ons brein weet wanneer we een film zien, we acteurs zien, in kostuums, op een set, gefotografeerd en gefilmd. Echter, deze beelden worden in onze hersenen opgeslagen zonder een label dat zegt: onjuist beeld.

Onze zes zintuigen; zicht, gehoor, geur, smaak, aanraking en intuïtie zijn ons enige contact met de wereld buiten ons lichaam. Deze zintuigen sturen gegevens naar de hersenen die het verwerken en opslaan in een geheugenbank.

Dit is belangrijk als je je realiseert dat tijdens ons leven letterlijk miljoenen en miljoenen onjuiste beelden in onze hersenen worden opgeslagen. Hoe verder we verwijderd raken van het moment dat we het valse beeld voor het eerst zagen, des te moeilijker het wordt om te bepalen wat een correct beeld was en wat een foutief beeld was.

Wanneer bijvoorbeeld de Amerikaanse burgeroorlog ter sprake komt, zullen de meesten van ons beelden ‘zien’ van films wo. “Gone With The Wind” of beelden geleverd door instituties en allerhande diensten over die oorlog. Niemand van ons heeft de feitelijke gebeurtenis ervaren. Onze enige visuele afbeeldingen ervan bestaan uit foto’s, illustraties en Hollywood-producties. Geen van deze echter, legt de realiteit van de gebeurtenis in zijn geheel vast.

We moeten er dus rekening mee houden dat we weinig tot niets weten over het verleden, behalve hetgeen ons verteld is in woorden, illustraties, foto’s en film … geproduceerd door anderen.

Het is tevens belangrijk te beseffen dat herinneringen vervagen. Wij veronderstellen onbewust dat wanneer we ons iets herinneren, we de eigenlijke gebeurtenis herinneren. Dit is niet het geval. Wat we herinneren is de voorlaatse herinnering eraan. Bij de eerste paar herinneringen zijn ze nog redelijk zuiver, naarmate de tijd verstrijkt en het aantal herinneringen toeneemt, vervaagt de originele herinnering meer en meer. Dit is omdat we een kopie van een kopie van een kopie enz. herinneren: het 99 kopieën-effect, en onze geheugenbank de lege plekken invult met info; data, die het beste past binnen de context van hetgeen we -menen te- herinneren: het A.I. effect, het verzint dingen, terwijl we menen; ervan overtuigd zijn, dat het een correcte herinnering is.

Het is derhalve zaak onderscheid maken tussen anekdotisch bewijs en empirisch bewijs; tussen foutieve logica en sluitende logica, tussen wetmatigheden die van kracht zijn en die die dat niet zijn.(1)

Waarheid; feit, heeft een bestaan buiten ons om, staat op zichzelf, is niet afhankelijk van onze goed- of af-keuring.(2)

Bedenk nu, dat, iets waarvan ons verteld is dat het gebeurd is, niet, of anders, gebeurd is …
Bedenk nu, dat, alle woorden die we er over gelezen en gehoord hebben en alle afbeeldingen die we hebben gezien middels illustraties, foto’s en film, bewust gekozen zijn om ons te misleiden …

Het is verbazingwekkend, als je erover nadenkt, dat 100 procent van onze kennis van het verleden tot stand is gekomen; gecreëerd is, door woorden en beelden die door anderen zijn geproduceerd. Hetzelfde geldt voor veel van onze kennis van het heden.

We kunnen maar op één plek aanwezig zijn en direct ervaren wat binnen het bereik van onze zintuigen ligt. Voor de rest vertrouwen we op woorden en beelden die door anderen aan ons worden doorgegeven – of deze woorden en beelden inderdaad correcte weerspiegelingen van de werkelijke zaken zijn, is moeilijk voor ons om te bepalen.

Dat brengt ons bij een paradoxaal dilemma …

De meest zekere manier om de waarheid over iets vast te stellen is middels feiten die als zodaning worden bepaald door de eigenschappen die feit eigen zijn.

Om feit van fictie te kunnen onderscheiden moeten we weten wat feit is.
Om te weten wat feit is – om het vast te stellen; om in staat te zijn het te herkennen voor wat het werkelijk is, zeker wanneer niet direct duidelijk – moeten we weten wat de kenmerkende eigenschappen van feit zijn zodat we feit als zodanig kunnen identificeren.

Daarin vinden we ons geconfronteerd met een struikelblok …

Wanneer jou gevraagd wordt om zelf de eigenschappen die feit bepalen te benoemen, is de kans groot dat je zal ontdekken dat het je niet lukt.

Ga je gang, neem de proef op de som maar, verbaas jezelf ….

Wat nu?